Sokrates öğretmenlere der ki:
“Öğrencilerinize bir şey öğretmeyin, onların düşünmelerini sağlayın.
Çünkü onlar düşünmeye başlarsa zaten kendi çabalarıyla öğrenirler. Ve bir çaba sonucu öğrenilen bilgi, en kalıcı bilgi olur.” Asla silinmez.!
Yine güzel bir söz daha vardır; “köyünden çıkmayan, dünyayı köyünden ibaret sanırmış.” Akletmek, sorgulamak ve yeni şeyler öğrenmek birçok insanı korkutur. Durup dururken rahatımı bozmayayım duygusu yaratır.!
Tıpkı denizde yüzerken karadan uzaklaşmak gibi.
Manzarayı daha güzel görmek için bir dağın dik yamacına tırmanmak gibi.
Bir uçurumun kenarına gelip vadiyi izlemek gibi.
Siste, karda, soğukta doğa gezisine çıkmak gibi.
Bunlar insana ürkütücü gelebilir ama verdiği haz ve mutluluk duygusu ürkütücülüğünden katbekat fazladır.
Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî, meşhur pergel metaforunda: “Pergelin iğneli ayağı sabittir benim dinimde, diğer ayağıyla yetmiş iki milleti dolaşırım” der.
Yani, eğer iğneli ayağı bir yere sabit olmazsa kişinin, adeta serseri mayın gibi rastgele dolaşır âlemde. Tedbir; iğneli ayağın “sağlam bir yere” sabitlenmesidir.
Diğer taraftan iki ayağı da sabit olursa, âlemdeki güzellikleri seyre çıkamaz. Bir âmâ gibi ezberlediği veya el yordamıyla tutabildiğinden ibaret sanır dünyayı.!
Bir ayağınız “şeriatta” sabit kalırsa; öbür ayağınızla felsefeyi, sosyolojiyi, bilimi, aşkı, sevgiyi hayata dair her şeyi anlayabilir, âlemde her yeri dolaşabilirsiniz.!
Bu, pergelin iki ayağının arasındaki açıya bağlı. Bu açıyı belirleyen de “aklımız, sorgulama yeteneğimiz ve vicdanımızdır.!
İlmin, aklın ve bilginin ışığında “Kur’an’i İslam’ı” rehber edindiğimiz vakit her şey çözülecektir..
Bize bir avuç samimi Müslüman lazım.!