Daha çok taze yaşadığımız, henüz külleri soğumayan o büyük kıyametin küçük bir provası sayılan, elli binden fazla canımızın yok olduğu, birçoğunun kayıp hanesine yazıldığı şu “bayram günlerinde;” sevdiklerinizin kıymetini bilin, hatta sizi sevmeyenlere bile sarılın.
Sevgi derde devadır, her yangını söndürür. Zemheri soğuğunu bile insanın içini ısıtan ılık bir sıcaklığa dönüştürür..
O kıyamet provasını yaşayan binlerce insanın şu an ne sarılacak sevdikleri, ne elini öpecekleri büyükleri, ne de başını okşayacakları bir çocukları* kalmadı artık..
En acısı da ne biliyor musunuz.?
Birçoğunun ziyaret edebileceği bir mezar taşı dahi yok ve hiç olmayacak.
Enkazdan çıkarabildiği, kokusunu içine çekip derin bir nefes alabileceği, sevdiğinden hatıra bir kumaş parçasına bile sahip olamamak..
Saatlerce hatta günlerce enkaz altında aç susuz gün ışığına kovuşmayı beklemek ama çıktığında kimseleri bulamamak.. Canını kurtarmanın sevincini bile yaşayamamak..!
Bunu yaşamadan anlamak, kavramak çok ama çok zor. Allah yaşatmasın.
O meşhur beyitte şair ne güzel dile getirmiş:
Şeb-i yeldâyı müneccimle muvakkit ne bilir!
Mübtelâ-yı gama sor kim geceler kaç saat.
Beri tarafta ise:
Her şeyi eksiksiz, dört dörtlük bir hayat sürdüğü sanılanın bile;
Artık umudu yok olmuş,
Heyecanı bitmiş,
Geçmişe özlem duyan hisleri körelmiş..
Abdurrahim Karakoç’un mısralarında dile getirdiği o özlem gibi;
Bayram demek takvimdeki yazı mı?
Bayram hasret, bayram ağrı, sızı mı?
Açıp yüreğimi, yumup gözümü
Özüne girdiğim bayramlar hani?
Bayram af günüdür, barış günüdür
Bayramlar rahmete giriş günüdür
Bayram, Hak menzile varış günüdür
Gönlümü verdiğim bayramlar hani?
O soğumaya ramak kalan külleri yeniden “kora” çevirelim.
O korlara aşkla üfleyerek bir huzur ve sevgi ateşi yakalım. Herkes sevgisinden bir tutam katarak o sevgi ateşini kıyamete kadar sıcak tutalım..
Ne demiş Koca Yûnus?
“Sevelim sevilelim dünya kimseye kalmaz..!”